از کلام مولا

پسرم!نفس خود را میزان میان خود ودیگران قرار ده،پس آنچه را که برای خود دوست داری برای دیگران نیز دوست بدار،و آنچه را که برای خود نمی پسندی،برای دیگران مپسند،ستم روا مدار، آنگونه که دوست نداری به تو ستم شود، نیکوکار باش،آنگونه که دوست داری به تو نیکی کنند،و آنچه را که برای دیگران زشت میداری برای خود نیز زشت بشمار،وچیزی را برای مردم رضایت بده که برای خود می پسندی،آنچه نمی دانی نگو،گر چه آنچه را می دانی اندک است،آنچه را دوست نداری به تو نسبت دهند،در باره دیگران مگو، بدان که خود بزرگ بینی وغرور،مخالف راستی، و آفت عقل است،نهایت کوشش را در زندگی داشته باش،و در فکر ذخیره سازی برای دیگران مباش،آنگاه که به راه راست هدایت شدی،در برابر پروردگارت از هر فروتنی خاضع تر باش.بدان راهی پر مشقت و بس طولانی در پیش روی داری،و در این راه بدون کوشش بایسته،وتلاش فراوان،و اندازه گیری زاد وتوشه، و سبک کردن بار گناه،موفق نخواهی بود،بیش از تحمل خود بار مسئولیت ها بر دوش منه،که سنگینی آن برای تو عذاب آور است.اگر مستمندی دیدی که توشه ات را تا قیامت می برد،و فردا که به آن نیاز داری به تو باز می گرداند،کمک او را غنیمت شما،و زاد وتوشه را بر دوش او بگذار، و اگر قدرت مالی داری بیشتر انفاق کن،و همراه او بفرست،زیرا ممکن است روزی در رستاخیز در جستجوی چنین فردی باشی و او را در نیابی.به هنگام بی نیازی،اگر کسی از تو وام خواهد،غنیمت بشمار،تا در روز سختی وتنگدستی به تو باز گرداند،بدان که در پیش روی تو،گردنه های صعب العبوری وجود دارد،که حال سبکباران به مراتب بهتر از سنگین باران است،و آن که کند رود حالش بدتر از شتاب گیرنده می باشد،و سر انجام حرکت،بهشت و دوزخ خواهد بود،پس برای خویش قبل از رسیدن به آخرت وسائلی مهیا ساز،و جایگاه خود را از آمدنت آماده کن،زیرا پس از مرگ عذری پذیرفته نمی شود،وراه باز گشتی وجود ندارد.